Vandaag stond Ronde 8 op het programma van de Nationale Interclubs. Jan zei me dat ik Vincent diende te vervangen, die helaas niet kon meespelen.
We gingen spelen bij de buren uit Woluwe blijkbaar, dus snel even kijken op het internet wie de sukkelaar zou worden die door mijn eigenste linkerhand ingemaakt zou worden.
Oeps, dat laatste trek ik terug. Gemiddeld 1650 op het laatste bord tegen. Die mannen staan eerste in ’t klassement, en spelen dus voor de titel. SLIK! Ok, dat wordt afgang, zelfs ZONDER de aanwezigheid van ons aller sympathieke, doch daar blijft het bij, tornooileider Gerrit.
Afgesproken met Danny om mij te komen oppikken thuis, waarna we naar ons clublokaal reden, en daar opgewacht werden door zowel de eerste (met uitzondering van Patrick De Mol), als de tweede ploeg. Van een ontvangstcomité gesproken…
Ik kroop bij Jan in de auto, waar ook Jelle en Axel zich reeds in gewurmd hadden. Onderweg beetje lachen en zeveren, en tot de conclusie komen dat de man met de meeste schaakpartijen in België, Gerard Burnay, bij Woluwe op het eerste bord zou spelen. Volgens Axel stelt die man tactisch niks voor, een kolfje naar de hand van Jelle dus.
Daar aangekomen was het, net zoals alle vorige jaren blijkbaar, zoeken naar het lokaal, dat blijkbaar weer op een andere locatie binnen die campus lag.
Onze tegenstanders hadden de voltallige “grijze brigade” opgetrommeld. En de grootste “nutcase” van allen, kreeg ondergetekende als slachtoffer. Deze man valt op omwille van het feit dat hij elke keer met zijn vingers zijn hersenen in de goede plooi probeerde te leggen langs zijn neus blijkbaar.
Enfin, dit gezegd zijnde:
De partijen zelf dan.
Jelle had blijkbaar enorm veel medelijden met zijn tegenstander op het eerste bord. Was het omwille van wat Axel gezegd had? Of was het om ’s mans leeftijd? Niemand die het weet, maar alleszins, hij keek na zeven zetten al tegen stukverlies aan. Maar aangezien Jelle ook tot de verstokte rokers behoort, en in de “rokersruimtes” nog altijd de meeste sociale contacten gelegd worden, zwoer hij dat hij de dame van zijn tegenstander zou opjagen en insluiten, tot deze er bij neerviel. Helaas, driewerf helaas… Vermits Katastroof ooit zong: “Met de waave niks as last”, moest Jelle door scha en schande ondervinden dat deze edele dame inderdaad sterker was dan gedacht.
Bord drie, Jan, sleurde een half puntje uit de brand, en ikzelf zat immens af te zien op bord vier. Niet alleen door mijn tegenstander, die al een individu op zich was, maar ook omdat ik iets deed wat ik normaal nooit doe in mijn partijen: langzaam afwachten, en stilletjesaan beginnen peuteren in die stelling. Ik had gezien dat Axel op bord twee al zeker niet meer kon verliezen, dus in gedachten doemde de 1 op 3 al op. Zelf kreeg ik de stelling niet opengebroken, tot ik plot de geniale zet: Tc7 zag! Ik speelde deze ook, tot mijn eigen grote vreugde, waarop ik tegen Jan, die toevallig even kwam kijken zei dat dit een toch wel enigszins speciale zet was. Ikke met opgeheven hoofd naar ’t toilet, want dat was ook dringend. En op toilet kan je een stelling maken, of een stelling kraken. In mijn geval was het het laatste. Want ik bedacht mij ineens dat Tc7 geen goeie zet, maar een ongelooflijke blunder was!! Gelukkig was mijn tegenstander ook niet van de sterkste, en had hij de weerlegging: Ph5 niet gezien!
Enfin, dit gezegd zijnde: na veel geploeter en gezwoeg kwamen we in een eindspel waar ik twee vrijpionnen had, die hij niet meer kon tegenhouden (meestal ook de definitie van vrijpionnen ). En aangezien die mens niet het nodige respect opbracht om op te geven, heb ik dan maar besloten om te promoveren tot een paard, waarna hij mij alsnog wijselijk de hand schudde, en opgaf. Oef, punt binnen. En ik had met Axel afgesproken dat hij remise zou voorstellen als ik de buit binnen had. 2-2 de stand, en Woluwe zal met deze stand absoluut niet blij geweest zijn.
Na de partij zijn we op de campus snel nog iets gaan drinken, waar we goed gelachen hebben, vooral met zwaarwichtige onderwerpen als Maggie De Block, en dergelijke meer.
Enfin, een leuk dagje interclubs dus.
Op naar de volgende!
Bart